درباره موسیقی دوره رنسانس

موسیقی رنسانس به انگلیسی: Renaissance Music) به موسیقی هنری اروپایی، بین سال‌های ۱۴۵۰ تا ۱۶۰۰ میلادی (برخی مورخان آغاز رنسانس را از ۱۴۰۰ قرار داده‌اند) گفته می‌شود. دوره رنسانس را عصر نوزایی یا تجدید حیات خلاقیت انسان نیز نامیده‌اند. در این دوره موسیقی نیز، مانند دیگر هنرها، پیشرفت چشمگیری داشته‌است. با اختراع چاپ، موسیقی رواج بیشتری یافته و بر شمار آهنگسازان و اجراکنندگان افزوده شده بود. در دوره رنسانس همساز با آرمان انسان جهانی از هر تحصیل کرده‌ای انتظار می‌رفت که تعلیم موسیقی دیده باشد. چنانکه کاستیلیونه در کتاب درباریان می‌نویسد: «درباریی که موسیقی نداند خوشایند من نیست» .کلیسا همچنان حامی مهم موسیقی بود و در این زمان، بر شمار همسرایان کلیسا افزوده شد. با این وجود موسیقی کم‌کم به دربارها انتقال یافت. اشراف و شاهزادگان بر سر تصاحب بهترین آهنگسازان با یکدیگر به رقابت می‌پرداختند و هنگام سفر از قلعه‌ای به قلعه دیگر، موسیقیدانان خود را نیز به همراه می‌بردند. شمار موسیقیدانان درباری از ده تا شصت تن در نوسان بود. موسیقیدانان شهر در اجتماع‌ها، مراسم ازدواج و آیین‌های مذهبی به اجرای موسیقی می‌پرداختند. به‌طور کلی، موسیقیدانان در این دوره از شأنی والاتر و درآمدی بیش از گذشته برخوردار بودند. ایتالیا به مرکز مهم موسیقی در سده شانزدهم بدل شده بود و آلمان، انگلستان و اسپانیا حیات موسیقایی پویایی داشتند. از موسیقیدانان معروف این دوره می‌توان به ژوسکن دپره،جووانی پیرلوئیجی دا پالسترینا، تامس ویلکز و تامس مورلی اشاره کرد.